Roos Neijzen studeerde vorige week af aan de Erasmus universiteit. Wat zijn we trots. Een 8 bezegelde haar scriptie ‘Zonder verbinding geen Herstel’, een onderzoek naar waargenomen trainingsoverdracht van Elsden beroepstrainingen. Felicitaties, hulde en dank aan jou Roos!

Wie kan het beter zeggen dan Roos zelf..

AFGESTUDEERD!

Donderdag 22 augustus heb ik mijn master Organisational Change and Consulting, aan de Erasmus Universiteit van Rotterdam, af mogen sluiten met een 8. Begin het me steeds meer te beseffen en ben stiekem toch ook wel een beetje trots. Daar zal ik verder niemand mee vervelen. Wel wil ik iets persoonlijks delen, wat ik eigenlijk nooit doe omdat ik vooral bang ben voor stomme reacties. Maar goed, fuck it. Mensen zullen toch altijd wel ergens iets van vinden.

‘Zonder Verbinding Geen Herstel’. Zo luidt de titel van mijn scriptie, geschreven in de context van de verslavingszorg. Maar het gaat eigenlijk over zo veel meer dan dat. Ik kan namelijk uit ervaring spreken als ik zeg dat IEDEREEN verbinding nodig heeft om echt te kunnen herstellen. Van wat dan ook. Of je nu kampt met verslaving, je been hebt gebroken of een dierbare bent verloren. Verbinding is zo belangrijk.

Ironisch, want lange tijd heb ik dat zelf niet geloofd. Ik had toch niemand nodig om mijn gedachten mee te delen en me beter te voelen? Nee, ik was die ene persoon die het alleen prima kon. Daarmee bedoel ik niet dat ik geen familie of vrienden had. Want die had (en heb) ik heus. Maar zij wisten denk ik nog geen 10% van wat er zich in mijn hoofd afspeelde. Niet omdat ik het niet wilde delen, maar ik was en ben soms nog steeds gewoon bang dat ze het niet begrijpen, of dat me raar vinden en me daardoor bijvoorbeeld afwijzen. Dat ik het allemaal alleen kon had ik mezelf daarom gewoon wijsgemaakt. Ik had en heb gedachten die ervoor zorgen dat ik die verbinding niet aan durfde te gaan en in m’n hoofd best eenzaam was af en toe. Lange tijd had ik dat niet eens door, want ik wist niet beter dan dat het zo werkte bij mij.

En toen was daar ineens Elsden (waar ik geheel zonder toeval ook mijn scriptie heb mogen schrijven), waarbij ik in eerste instantie alleen maar dacht ‘even’ een training te volgen voor werk. Ha, mooi niet! Dat ging toch wel wat anders, want het was veel meer dan alleen een training. Daar kwam eigenlijk voor het eerst het echte besef dat ik het niet alleen kan, of hoef. En met ‘het’ bedoel ik alles. Dat kan niemand namelijk. Stiekem wist ik dit allemaal ergens wel, maar het gold natuurlijk niet voor mij. Haha, goed geprobeerd! Gelukkig weet ik nu dat het leven er zo veel leuker op wordt wanneer je oprecht dingen kan delen met iemand en verbinding kan maken. Ook al heb je het idee dat niemand het begrijpt en soms denk dat iedereen je raar zal vinden, delen helpt! Ik ben er echt nog niet en het gaat met vallen en opstaan, maar het is al zo veel beter dan dat het vroeger was. Voorzichtig kan ik denk ik wel zeggen ‘herstellende’ te zijn van mijn eigen destructieve gedachtes en gedrag. Iedere dag een beetje meer. En dat is fijn!

Last but not least, om nog even terug te komen op mijn scriptie, wil ik Meino en Elsden bedanken voor de mogelijkheid om hem daar te mogen schrijven. En m’n ouders (Hester) voor de steun en vooral het geduld. Geloof me als ik zeg dat ze dat nodig hebben gehad. Verder ben ik gewoon ontzettend blij dat ik kan zeggen hem eindelijk af te hebben. Voor m’n gevoel kan ik nu namelijk dit hoofdstuk afsluiten en aan een nieuwe beginnen. Ik kan je vertellen dat dat erg lekker voelt. Laat maar komen allemaal! Maar nu eerst even echt genieten van het laatste beetje zomer!